Ο Άρμπουνας είναι ένα μικρό, όμορφο, ορεινό χωριό της επαρχίας Καλαβρύτων, του νομού Αχαΐας. Βρίσκεται στα ανατολικά του νομού σε υψόμετρο 920μ. περίπου. Είναι κτισμένο αμφιθεατρικά στις πλαγιές του βουνού «Γκαμήλα» και του υψώματος «Ράχη», που και τα δύο μαζί σχηματίζουν ένα είδος γωνίας και τα σπίτια του ανήκουν κατά το ήμισυ περίπου σε κάθε ένα από αυτά, είναι δε και τα δύο πρόβουνα ενός από τα παρακλάδια της μεγάλης οροσειράς των Αροάνιων Ορέων.

Το χωριό φημίζεται για το υγιεινό κλίμα του και περιβάλλεται από μία καταπράσινη ελατόφυτη περιοχή, που καθιστά την διαμονή σ’αυτό πολύ ευχάριστη. Έχει ωραίες και μαγευτικές τοποθεσίες, που χαρίζουν στον επισκέπτη ηρεμία, γαλήνη και ανακούφιση. Το χιόνι που πέφτει κατά τους χειμερινούς μήνες δεν διατηρείται για πολλές ημέρες.

Στην κοινοτική έκταση του χωριού σώζονται σήμερα ακόμη τα υπολείμματα δύο κάστρων: «Η Επάνω Σπηλιά» και το «Παραθυράκι» τα οποία μας είναι γνωστά και βρίσκονται σε απόκρημνο βράχο κοντά στο εξωκλήσι του Προφήτη Ηλία. Χρησίμευαν επί Τουρκοκρατίας για να προστατεύουν το χωριό από τις επιδρομές των Τούρκων και ως λέγεται πράγματι ποδάρι τους δεν πάτησε στον Άρμπουνα από την προστασία των δύο κάστρων. Επίσης  σώζονται στον Αροάνιο κάμπο και κοντά στο νερόμυλο του χωριού δύο ακόμη κτίσματα: Η «Γέφυρα του Αμπίμπαγα» επάνω στον Αροάνιο ποταμό, που κτίστηκε επί Τουρκοκρατίας από κάποιο Τούρκο αγά με το όνομα Αμπίμπαγας ή Μπίμπαγας, του οποίου φέρει και το όνομα. Η ιστορικότητα της γέφυρας αυτής οφείλεται στο ότι ήταν το μόνο πέρασμα του Αροάνιου ποταμού για όσους μετέβαιναν από τα Καλάβρυτα προς στην Τρίπολη, όπου ήταν και η κεντρική Πελοποννησιακή Διοίκηση των Τούρκων, στην συνέχεια ο δρόμος περνούσε και από την Φροξυλιά. Στην γέφυρα αυτή επανειλημμένα ο από το χωριό Άρμπουνα καπετάν – Πετρούτσος με άλλα μαζί παλικάρια παραφυλάγοντας είχαν συλλάβει επώνυμους και ανώνυμους Τούρκους που μετέβαιναν στην Τρίπολη με σοβαρές αποστολές, στην συνέχεια δε τους έστελναν στον αρχικαπετάνιο Ζαΐμη για τα περαιτέρω. Λέγεται δε, ότι και ο ίδιος ο Γέρος του Μοριά Κολοκοτρώνης μαζί με τον καπετάν Πετρούτσο είχε προβεί σε τέτοιες ενέργειες. Επίσης σε τούτη την ξεχασμένη θέση, ο πατέρας του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη σκότωσε σε ενέδρα έξι τουρκαλβανούς. Αυτή η ενέδρα θεωρείται ως η πρώτη επαναστατική κίνηση και χρονολογείται στα μέσα του 1776. Κοντά της ο «Πύργος» οίκημα ημικατεστραμμένο, με πολεμίστρες – που χρησίμευε για να στεγάζονται οι Τούρκοι στρατιώτες, που φύλαγαν τη γέφυρα του Αμπίμπαγα και όλη την εκεί τοποθεσία «Κλεισούρα».

Οι πρόγονοι των Αρμπουναίων καθώς και οι σημερινοί έλαβαν μέρος σε όλους τους αγώνες του έθνους: Στην επανάσταση του 1821, στον Μακεδονικό αγώνα, στους Βαλκανικούς πολέμους, στην Μικρασιατική εκστρατεία, στον Αλβανικό πόλεμο αλλά και στην εθνική αντίσταση και τον μετέπειτα εμφύλιο.

Στο χωριό Άρμπουνα ανήκει και ο οικισμός «Καλαμάκι» ή «Αρμπουναίϊκα Καλύβια», που αποτελείται από 35 περίπου μικροκαμωμένα σπιτάκια, τα οποία χρησίμευαν ως βοηθητικοί χώροι και αποθήκες, σήμερα όμως δίνει την εντύπωση εγκαταλελειμμένου χώρου και εμφανίζει μορφή μνημειακή, γιατί 4-6-1943 κάηκε από τους Ιταλούς, κατά την κατοχή όπως επίσης και τρία σπίτια του χωριού από τους Γερμανούς, χάρη δε στην επέμβαση του Αρμπουνιώτη Θεόδωρου Αθ. Σκαφίδα προς τον αξιωματικό του αποσπάσματος εσώθηκε το χωριό από τον πλήρη αφανισμό του.

Στο χωριό ανήκει και η Ιστορική ΜΟΝΗ ΠΑΠΟΥΛΑΚΟΥ, που είναι αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου, την οποία έκτισε Χριστόφορος Παναγιωτόπουλος ή ΠΑΠΟΥΛΑΚΟΣ, μάρτυρας της Ορθοδοξίας και της Ρωμιοσύνης, το 1830 και στην οποία εμόνασε με δύο ακόμα μοναχούς τον Κοσμά και τον Αβερίκιο. Στην Μονή αυτή ο γνωστός μοναχός οραματίστηκε το όλο έργο του και από εκεί ξεκίνησε για την ιερή αποστολή του. Μέσα στην Μονή φυλάσσεται η ιερή ΚΑΡΡΑ του ΠΑΠΟΥΛΑΚΟΥ, που μεταφέρθηκε το 1973 από το Μοναστήρι της ΠΑΝΑΧΡΑΝΤΟΥ της Άνδρου, όπου είχε εξοριστεί και πέθανε. Ένεκα της ιστορικότητας της Μονής και της προσφοράς του Ιδρυτή της προς την Ορθοδοξία, η παραπάνω Μονή του ΠΑΠΟΥΛΑΚΟΥ έχει ανακηρυχθεί ως διατηρητέο Ιστορικό Μνημείο από το Υπουργείο Πολιτισμού. Καθημερινά μεταβαίνουν στην Μονή πολλοί προσκυνητές, γιατί υπάρχει αυτοκινητόδρομος, χωμάτινος βέβαια, αλλά βατός και σε καλή κατάσταση. Σήμερα δεν υπάρχουν μοναχοί στην Μονή.

Οι κάτοικοι παλαιότερα ασχολούνταν με την γεωργία και την κτηνοτροφία. Περισσότερο ανεπτυγμένη ήταν η κτηνοτροφία. Τα σπίτια τους είχαν την μορφή δίπατου οικήματος που το επάνω χρησιμοποιούσαν για οίκηση και το κατώγι για να βάζουν τα ζώα. Εξ αιτίας της αγόνου περιοχής και της εγκατάλειψης από το κράτος, οι κάτοικοι άρχισαν να εγκαταλείπουν το χωριό ζητώντας καλύτερη τύχη στην ξενιτιά και στα αστικά κέντρα.

Ο Άρμπουνας σήμερα έχει τελείως διαφορετική όψη. Παρουσιάζει την μορφή σύγχρονου χωριού. Χαίρεται κανείς να περπατά  στους εσωτερικούς τσιμεντοστρωμένους δρόμους ή να διασχίζει τον ασφαλτοστρωμένο Κοινοτικό αυτοκινητόδρομο.