Χτισμένη αμφιθεατρικά, σε υψόμετρο 860μ., σε μια ελατόφυτη πλαγιά του Καλλιφωνίου όρους, η Άνω Βλασία ήταν γνωστή ως θέρετρο εξαιτίας του εξαιρετικού κλίματός της. Πρόκειται για ένα ορεινό, ζωντανό, καταπράσινο χωριό, 27 χλμ. από τα Καλάβρυτα, με πέτρινα αρχοντικά, βρύσες, ρυάκια και νερόμυλους. Η Άνω Βλασία έχει μακραίωνη ιστορία ενώ είναι γεμάτη από τις φυσικές καλλονές του Ερύμανθου, γάργαρα παγωμένα νερά και πυκνά δάση με έλατα, δρύες, κέδρους και πρίνους. Αλλά και η πανίδα είναι πλούσια εδώ, με πολλά πτηνά, λαγούς κι αγριογούρουνα. Στην Άνω Βλασία μπορείτε να επιδοθείτε σε πεζοπορίες στα μονοπάτια του βουνού, να επισκεφθείτε το μονότοξο γεφύρι του Λιάσκου επί του ποταμού Σελινούντα και να απολαύσετε τη θέα από την ιστορική μονή του Αγίου Νικολάου, σε μια απ’ τις παρυφές του Ερύμανθου. Νότια του χωριού, ακολουθώντας τη βουή, θα βρεθείτε μπροστά σ’ ένα μαγευτικό θέαμα- στους εντυπωσιακούς καταρράκτες του Αγίου Ταξιάρχη, καθώς αυτοί χύνονται ορμητικά στη λίμνη. Οι κάτοικοι της Άνω Βλασίας έχουν φροντίσει να στήσουν άρτιες υποδομές φιλοξενίας και εστίασης, ενώ πληθώρα πολιτιστικών εκδηλώσεων προσφέρονται για τους επισκέπτες τους θερινούς μήνες. Ο προστάτης του χωριού, Άγιος Βλάσιος, εορτάζεται στις 11 Φεβρουαρίου.

Η εικόνα που βλέπει ο ταξιδιώτης καθώς πλησιάζει το χωριό είναι μοναδική. Η Άνω Βλασία είναι χτισμένη αμφιθεατρικά πάνω στις απότομες πλαγιές του βουνού, αλλά το θέατρο είναι το ίδιο το βουνό και τα απέραντα τοπία του, που ανοίγονται έξω από κάθε ανωβλασίτικο μπαλκονάκι: Οι χιονισμένες κορυφές του Ωλενού, της Λεπίδας και της Μουγγίλας να γυαλίζουν στο πρωινό φως, οι κεραμιδένιες στέγες των σπιτιών με τις καμινάδες να καπνίζουν σκορπώντας την αψιά τους μυρωδιά ολόγυρα, γειτονιές με ανηφορικά καλντερίμια, πέτρινοι τοίχοι και μάντρες, θεόρατες στοίβες με φρεσκοκομμένα ελατίσια κούτσουρα που περιμένουν να ζεστάνουν τα χωριατόσπιτα, καστανιές, μηλιές και καρυδιές στις αυλές, και κάτω χαμηλά το απαλό γρασίδι του Σελινούντα και ένα γύρο τούφες από έλατα. 

Αν και πολιορκημένα από τον «αδίστακτο» σοβά (δυστυχώς απαραίτητο υλικό για να μην μπαίνει υγρασία αφού η άλλη, πιο καλαίσθητη, λύση με το αρμολόγημα είναι σαφώς ακριβότερη) και τις σύγχρονες παρεμβάσεις, τα περισσότερα σπίτια του χωριού διατηρούν την όμορφη πέτρινη κορμοστασιά τους. Πολλά είναι έργα Λαγκαδιανών και Ηπειρωτών μαστόρων οι οποίοι δούλεψαν με την άφθονη ντόπια καστανοκόκκινη στουρναρόπετρα, τον πηλό και τα ελατίσια δοκάρια. Σε πολλά σπίτια μάλιστα (στα παλιότερα) υπάρχουν οι ανάγλυφες «υπογραφές» των μαστόρων, δηλαδή κάποια ανάγλυφα διακοσμητικά είτε σε γωνιόλιθους είτε σε ανώφλια, τα οποία συνήθως είναι ημερομηνία ανέγερσης, κάποιο ανδρικό κεφάλι, σταυροί και κυκλικά σύμβολα ή συχνά στρογγυλά εξογκώματα, οι μαστοί, τους οποίους πολλοί χωρικοί λένε «αβγά». Όλα τα παραπάνω σύμβολα είχαν οπωσδήποτε και τελετουργικό και μεταφυσικό ρόλο για το σπίτι, κάτι που συμβαίνει και σε πολλά χωριάτης Πελοποννήσου.2