Η Μονή Αγίου Νικολάου Βλασίας είναι μια ιστορική μονή, που ανήκει στην Ιερά Μητρόπολη Καλαβρύτων και Αιγιαλείας. Βρίσκεται κοντά στο χωριό της Άνω Βλασίας Καλαβρύτων και είναι σκαρφαλωμένη στην κορφή ενός κατάφυτου από έλατα βουνού (παρυφή του Ερύμανθου) σε υψόμετρο 1.075 μέτρων. Απέχει από τα Καλάβρυτα 28 χλμ. και από την Πάτρα 48 χλμ.
Δεν σώζεται ακριβής ημερομηνία ίδρυσης της Μονής, τοποθετείται όμως χρονολογικά στον 10ο αιώνα μ.Χ. και δημιουργήθηκε από Αγιορείτες ασκητές (ίσως τους ίδιους που ίδρυσαν και την Μονή της Αγίας Λαύρας). Ο θρύλος λέει πως οι κτήτορες είχαν επιλέξει αρχικά να χτιστεί το μοναστήρι σε διαφορετική τοποθεσία όμως, βλέποντας να καταρρέουν τα πρώτα τους οικοδομήματα κι έπειτα να χάνονται ανεξήγητα τα εργαλεία τους και να βρίσκονται στην κορφή του βουνού, κατάλαβαν ότι ήταν θέλημα θεού να χτιστεί το μοναστήρι στη θέση στην οποία βρίσκεται σήμερα. Σύμφωνα με άλλη μαρτυρία, ο πρώτος καλόγερος της Μονής είδε στον ύπνο του ένα θεϊκό όραμα, το οποίο του όρισε την ακριβή θέση.
Η Μονή του Αγίου Νικολάου κάηκε και ξαναχτίσθηκε από την αρχή τρείς φορές (επιγραφή που υπάρχει στο καθολικό μάς πληροφορεί ότι η τελευταία «εκ βάθρων» ανακαίνιση έγινε το 1892).
Τον Ιούλιο του 1827 ένα στρατιωτικό σώμα 1.100 περίπου Ελλήνων που είχαν οχυρωθεί γύρω από τη μονή με αρχηγό το Βασίλειο Πετιμεζά προσπάθησε να ανακόψει την προέλαση 3.000 Τούρκων υπό το Δελή Αχμέτ χωρίς ωστόσο να τα καταφέρει. Η Μονή ενεπλάκη και στην πολύνεκρη μάχη της Βλασίας, στον τελευταίο εμφύλιο πόλεμο, στις 23 Ιουλίου του 1948. Λέγεται ότι ο διοικητής του Συντάγματος είδε το βράδυ στον ύπνο του τον Άγιο Νικόλαο και τον προειδοποίησε ότι ήταν περικυκλωμένος. Στη μάχη που κράτησε πάνω από 8 ώρες, υποχώρησαν οι αντάρτες, χάνοντας 68 άνδρες, ενώ οι απώλειες του Εθνικού Στρατού (οι οποίες χρησιμοποίησαν τη μονή ως καταφύγιο) ήταν 11(ή 10?) άνδρες, στη μνήμη των οποίων υπάρχει μνημείο στο πίσω μέρος της Μονής, με τα ονόματα των πεσόντων.
Στο παρελθόν, η Μονή είχε καταφέρει να έχει πάνω από 100 μοναχούς, μα σήμερα θεωρείται γυναικεία κοινοβιακή. Τελεί υπό την προστασία δύο Αγίων: του Αγίου Νικολάου του Θαυματουργού που υπήρξε «ορφανών προστάτης και βοηθός» και του στρατιωτικού και γενναίου Αγ. Νικολάου του Νέου.
Στην κεντρική πύλη επιγραφή αναγράφει την χρονολογία «1810» ενώ άλλη επιγραφή κάτω από την πύλη του Καθολικού αναφέρει ότι «το 1892 ανιδρύθη εκ βάθρων ο αρχαίος ούτος Ναός». Η βασιλική με τρούλο που έχει το καθολικό της Μονής δεσπόζει στο κέντρο της αυλής, ενώ ιδιαίτερο ενδιαφέρον συγκεντρώνει το παλιό παρεκκλήσι της Γέννησης της Θεοτόκου, καθώς και το σκευοφυλάκιο της Μονής. Στο Σκευοφυλάκιο φυλάσσεται μεγάλος αριθμός ιερών λειψάνων, πολύτιμα Ευαγγέλια, βυζαντινές εικόνες, ιερά κειμήλια, αλλά και το παλιό ξυλόγλυπτο τέμπλο του καθολικού της Μονής.
Η θέα από το πλάτωμα της Μονής στο πίσω μέρος (εκεί που βρίσκεται και το μνημείο των πεσόντων) είναι μοναδική. Φαίνονται οι κορυφές του Ερύμανθου και η κοιλάδα του Σελινούντα, ενώ η ματιά μας χάνεται στις καταπράσινες πλαγιές του χωριού Καλλιφωνίου. Απέναντι από τη Μονή είναι και οι λόφοι Χαρκόσκαλα και Αγγελόκαστρο.
H εορτή του Αγίου Νικολάου του εν Βουνένοις (Αγίου Νικολάου του νέου)
Στις 9 Μαΐου εορτάζει το ιστορικό μοναστήρι στην Βλασία Καλαβρύτων, αφού 9 Μαΐου του 720 μ.Χ μαρτύρησε ο Άγιος Νικόλαος ο Νέος. Με ευλάβεια και αρκετούς προσκυνητές τιμάται κάθε χρόνο εκείνη την ημέρα, καθώς η πανέμορφη φύση ενώνεται με τις ψαλμωδίες του ναού και δημιουργεί ένα μυσταγωγικό τοπίο.